«Γιατί να πάει ο γιός μου στο στρατό; Να πάνε αυτοί που θέλουν»

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Λάμπρος Τζούμης, Επίτιμος Διοικητής 88 ΣΔΙ

Ευρισκόμενος σε αναμονή αγοράς ειδών σε super market άκουγα μητέρα νεαρού ωρυόμενη να λέει : «Γιατί να πάει ο γιός μου στο στρατό ; Να πάνε αυτοί που θέλουν»

Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη κυρία αναρτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες με την Αγία Σοφία καλυπτόμενη από την ελληνική σημαία και στρατεύματα έξω από αυτή, αλλά δεν θα μου δημιουργούσε έκπληξη να συμβαίνει και αυτό.

Ρώτησα την κυρία ποιος είναι ο λόγος που δεν επιθυμεί ο γιός της να πάει στο Στρατό και μου απάντησε : «Γιατί από αυτούς που βρίσκονται σήμερα στη βουλή οι περισσότεροι δεν έχουν πάει και στέλνουν τα παιδιά τους να υπηρετήσουν στην Αθήνα».

Το σκεπτικό της εν λόγω κυρίας το ενστερνίζεται ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Περίπου δέκα με δώδεκα χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα κάθε χρόνο επιλέγουν την ανυποταξία ή απαλλάσσονται από τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις για λόγους υγείας. Είναι περίπου μια Μεραρχία πλήρους πολεμικής συνθέσεως.

Διερωτάται κανείς ένα τόσο μεγάλο ποσοστό της ελληνικής νεολαίας είναι ανίκανοι για στράτευση και γιατί επιλέγουν την ανυποταξία; Γιατί έχουν υιοθετήσει την προαναφερόμενη άποψη: «Γιατί να πάω στο Στρατό αν βρω παραθυράκι να το αποφύγω ; Γιατί να πάω στον Έβρο αφού μπορώ να βάλω «βύσμα» και να υπηρετήσω ως καντηλανάφτης στο Λυκαβηττό ;»

Στην Αρχαία Σπάρτη για όσους απέφευγαν τη στρατιωτική υπηρεσία ή δείλιαζαν στη μάχη ο κοινωνικός αποκλεισμός ήταν απόλυτος. Έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα, κατατάσσονταν στην τάξη των υπομειόνων δεν είχαν δικαίωμα κλήρου και ετύγχαναν της χλεύης των υπολοίπων Σπαρτιατών.

Στη σημερινή Ελλάδα όσοι δεν υπηρετούν διαφημίζουν την άρνησή τους μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τους επιβραβεύουμε. Είδαμε αρνητές στράτευσης όπως ο Ν. Καρανίκας να γίνονται σύμβουλοι του πρωθυπουργού ή συνήγοροι αρνητών να γίνονται υφυπουργοί Άμυνας όπως ο Φ. Κουβέλης.

Η δε πλατεία Κολωνακίου και οι περιοχές γύρω από αυτή είναι αλήθεια ότι αποτελούν σημείο ικανοποίησης «αιτημάτων» για αρκετούς από τους «ψηφοφόρους» στη σημερινή εποχή.